مجله گردشگری پروازین

باغ جهان نما از قدیمیترین باغهای شیراز است و با فاصله ای کمی از آرامگاه حافظ قرار گرفته است. 

این باغ در دوره آل مظفر و آل اینجو قرن هشتم هجری قمری در نهایت آبادانی بوده است. ابن عربشاه مورخ دوره تیمور درکتاب عجایب المقدور این باغ را "زینت الدنیا" نامیده است.

باغ جهان‌نما در هنگام اقامت تیمور گورکانی در شیراز، همچون سایر باغ‌های نامدار آن دوره مورد توجه واقع شده به طوری که همانند آن باغ را در اطراف سمرقند که موطن اصلی وی بوده است احداث نموده و آن را جهان نما نامیده بود. باغ جهان‌نمای شیراز در دوره صفویه نیز آباد و با اهمیت بوده است.

کریم خان زند در سال هزار صد و هشتاد و اند، حصاری از آجر و گچ وعمارتی معروف به کلاه فرنگی در میان آن در نهایت استحکام ساخته است، و در داخل باغ چهار خیابان از سروهای آزاد ساخته و تاکنون که نزدیک به صد و بیست سال از کاشتن آنها گذشته به خرمی و تنومندی باقی است طرح و اسلوب این باغ را کریمخان نظیر باغ نظر در داخل دارای چهار خیابان و اطراف چهار حوض دو بزرگ و دو کوچک بنا نهاده ، در ضلع جنوبی بقایای آبنمایی به چشم می‌خورد که فواره آن هنوز پابرجاست. این آبنما از جلوی ضلع جنوبی آغاز می‌شود و به حوضی در جلوی بنایی که در دوره قاجاریه و در انتهای ضلع جنوبی احداث گردیده منتهی می‌شود که اخیراً مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته‌است.

منبع :

http://parvazin.ir

http://fars.irib.ir

www.tebyan.net

www.eshiraz.ir

http://fa.wikipedia.org/wiki

• باغ جهان نما
• شیراز
• آرامگاخ حافظ
• شاهان قاجار
• کریم خان زند
• عربشاه
• پروازین
• parvazin.ir
• سمرقند

پارک ملی تندوره که درشمال استان خراسان در شهرستان درگز و نزدیک ترکمنستان و در حوضه‌ی آبریز هریر رود و کشف رود و زیر حوزه رودخانه درونگر قرار گرفته است، بامساحت 73435 هکتاردربهمن ماه سال 1347 به عنوان منطقه‌ی حفاظت تندوره معرفی گشت و در اسفنده ماه سال 1348 به پارک وحش تندوره تغییرنام یافت.

از سال ۱۳۵۳ مساحت این پارک به ۵۳۷۸۰ هکتار تقلیل یافت و به عنوان پارک ملی شناخته شد.

این پارک که زمانی تفرجگاه و محل تفریح مردم درگز و قوچان بود و زیباترین و عمیق‌ترین دره‌ها را دارد، با صخره‌ها و تپه ماهورهای متعدد و دره‌های ژرف و پر شیب که پوشیده از گیاهان مختلف است قرار دارد و یکی از بهترین زیستگاهای جانوران وحشی به ویژه قوچ و میش اوریال می‌باشد که چنانچه صبح زود یا غروب اینجا باشید گله‌های کل و بز را می‌بینید که در حال چرا هستند و گاهی سری بالا می‌کنند و به طرف شما زل می‌زنند.

ازشاخص‌ترین گونه پستاندار منطقه نیز، قوچ ومیش اوریال است که خالص‌ترین نژاد آن را می‌توان در این پارک مشاهده نمود. کل و بز، پلنگ ، کفتار ، گربه پالاس ، خوک ، انواع گربه وحشی , شغال , گرگ , تشی , رودک , سمور سنگی, سنجاب زمینی و گراز از دیگر گونه‌های شاخص پارک میباشند. پارک ملی تندوره، پلنگهایی دارد که وزن آنها گاهی به 100 کیلو گرم هم می‌رسد. این پلنگ‌ها از زیباترین و بزرگترین پلنگ‌های دنیا هستند. عقاب طلایی، جغد، کبک، قمری، تیهو، باقرقره، قرقاول، کبوتر و انواع پرندگان شکاری تنها بخشی از پرندگان متنوع پارک را تشکیل می‌دهند.

این پارک ملی مارهای خطرناکی هم دارد. ممکن است در حال راه رفتن باشید و ناگهان روبروی خود ماری را ببینبد که یک سوم تنه خود را راست و عمودی نگه داشته و به سمت شما نگاه می‌کند. طول این مار حدود 130 سانتی متر است. یک نوع مار کبرا که در محل به نام کفچه مار مشهور است از همه آنها خطرناک‌تر است. این مار با کبراهای مصری و آفریقایی و شاه کبرای آسیا فرق دارد. فقط در شمال شرقی ایران پیدا می‌شود. مار جعفری، افعی و تیر مار هم در اینجا یافت می‌شوند. تیرمار سرعت خیلی زیادی دارد و این اسم را به خاطر سرعتش به او داده اند. 4 گونه سوسمار نیز در این منطقه زیست می‌نمایند.

این منطقه فاقد مراکز جمعیتی می‌باشد و تنها پاسگاه‌های محیط بانی چهل‌میر، بابانستان، شکراب، تیوان، درونگر، چرلاق و زیارتگاه علی بلاغ در آن قرار دارند.

مجموعه تندوره از نظر منابع آبی فاقد رودخانه‌های مهم است و قسمت اعظم منابع آب این منطقه را چشمه‌ها تشکیل می‌دهند. آبدهی چشمه‌های منطقه چشمگیر نبوده و تنها چشمه‌های چهل‌میر و چرلاق به طور نسبی دارای آبدهی بیشتری در مقایسه با سایر چشمه‌ها می‌باشند. عمده‌تر ین منابع آبی این پارک چشمه چهلمیر میباشد. حدود 31 چشمه و 8 حلقه چاه در منطقه وجود دارد.

علی رغم اینکه پارک با محدودیت منابع آبی روبروست ولی با تمهیداتی که طی سالهای متمادی به عمل آمده این کمبود با ایجاد آبشخورها منابع ذخیره و انتقال جبران گشته به گونه ای که نمی‌توان آن را به عنوان یک عامل محدود کننده در پارک به حساب آورد.

پارک ملی تندروره از نظر ذخایر طبیعی و حیاتی، تنوع زیستی و نمونه‌های حیات وحش (قوچ و میش اوریال) و پدیده‌های ارضی و دیگر ویژگی‌های خاص در نوع خود پارکی ممتاز می‌باشد. پوشش گیاهی تندوره هم با ارزش است و هم متنوع. از انجیر و گردو گرفته تا گوجه وحشی و از آلبالوی وحشی گرفته تا بوته‌های خاردار و گون این جا پیدا می‌شود.

پوشش گیاهی این منطقه از انواع علفی ـ بوته‌ای و درختان و درختچه‌ها تشکیل شده و در سراسر منطقه با انبوهی متفاوت پراکنده شده اند و به همین دلیل یکی از زیباترین مناطق طبیعی دست نخورده ایران به حساب می‌آید.

تاکنون ۳۷۳ گونه از ۶۰ تیره در این پارک شناسایی شده‌است. که در این میان خانواده Compositea با 6/12 درصد و 47 گونه بالاترین تنوع گونه ای را به خود اختصاص داده است.

در پارک جنگلی درختان پهن برگ بسیاری دیده میشود که عموماً به صورت انبوه و متراکم درآ مده اند و جنگل‌ها ی ارس تقریبا در تمامی پارک از پراکنده تا متراکم دیده میشوند. یکی از خصوصیات جنوب این پارک تراکم پوشش گیاهی و تثبیت خاک منطقه در مقابل فرسایش می‌باشد 80 در صد پارک از نظر خاک تثبیت گشته و در بقیه مناطق این وضعیت بسیار محدود است .

برخی از نمونه‌های گیاهی این منطقه شامل: گل گاو زبان ، آفتاب پرست ، گل فراموشم کن ، گل استکانی ، چوبک، میخک وحشی، گل عروس، بو مادرون، بابونه، درمنه گل گندم، کنگر، سر پوشک، گل کاغذی، پیچک، ترتیزک، خاکشیر، ارس، سنجد، شاتره، شمعدانی وحشی، دم روباهی، جو پیاز دار، زنبق وحشی و سنبل بیابانی، اورس، انجیر، بید، نسترن، گوجه وحشی، کرکو، درمنه، گون، کلاه میرحسن، باریجه، آنقوزه، کندل، زیره سیاه، کتان وحشی، آویشن، انواع گرامینه، آلبالوی وحشی، شیر خشت، زرشک، انواع گیاهان یکساله مرتعی و گیاهان با ارزش داروئی از مهمترین گونه‌های گیاهی این پارک است. میباشد.

بیشترین مقدار بارندگی منطقه در فصل زمستان و بهار اتفاق می‌افتد که جمعا بین 72 تا 76 در صد از کل بارندگی سالانه را تشکیل می‌دهد که به علت عدم توزیع متعادل طی فصول مختلف سال منطقه در مجموع تحت تاثیر عوامل خشکی قرار می‌گیرد. درجه حرارت در زمستان تا ۲۰- درجه می‌رسد و حداقل ۴ ماه از سال در این منطقه برف وجود دارد.

دراین منطقه آثار و بقایای سکونت دردوران‌های گذشته به چشم می‌خورد که از آن جمله میتوان به آثارباقی مانده ازقلعه ای قدیمی به نام قلعه‌ی رجبه اشاره نمود که بنابرمشهورقدمت آن به قبل ازاسلام برمیگردد.

این پارک از یک سری کوه‌های مرتفع و متصل به هم تشکیل شده‌است و رشته‌کوه مشخصی ندارد.

مرتفع‌ترین نقطه این منطقه قله قنبرعلی در جنوب محدوده به ارتفاع ۲۵۸۶ متر است و پست‌ترین نقطه با ارتفاع ۸۸۴ متر در بخش شمالی محدوده قرار دارد. محیط طبیعی پارک ملی تندوره شامل کوهها ی مرتفع تپه ماهور‌های پست و دشت‌های دامنه ای می‌باشد

از راههای اصلی در این منطقه راه آسفالته قو چان به درگز است که از پاسگاه تیوان تا پاسگاه درونگر از داخل منطقه مطالعاتی عبور میکند . همچنین راههای آسفالته درگز به امامقلی و درگز به چهلمیر از دیگر راههای مهم منطقه محسوب میگردند. از راه اصلی پارک جاده شوسه قوچان به درگز از سه نقطه می‌توان به پارک دسترسی پیدا کرد: 1 – قریه اینچه کیکانلو (واقع بر سر راه درگز – قوچان) تا پاسگاه شکر آب (جنوب پارک) 10 کیلومتر. 2 – از درگز تا پاسگاه چهل میر (شرق پارک) 30 کیلومتر. 3 – از نوخندان تا زیازتگاه بابانستان (شمال پارک) 12 کیلومتر.

منابع:

http://parvazin.ir

http://www.dargazsport.ir/tandore.html

http://fa.wikipedia.org/

http://hamshahrionline.ir/details/8785

http://www.hakimzadeh.blogfa.com/cat-1.aspx

• پارک ملی تندوره
• چهلمیر
• ترکمنستان
• کشف رود
• رودخانه درونگر
• پستاندارن
• سوسمار
• پوشش گیاهی
• پروازین
• درختان پهن برگ

پارک ملی بوجاق از پارک‌های ملی ثبت شده در ایران است که در شهر کیاشهر از شهرهای استان گیلان واقع شده‌است. مساحت این پارک حدود ۳۲۵۰ هکتار است و از نظر طول و عرض جغرافیایی در شمال شرقی شهرستان رشت قرار داد. این پارک محل رسیدن رودخانه‌ی سفیدرود به دریای خزر است که پهنه‌ی این اتصال و دلتای تشکیل شده از آن را شامل می‌شود. بوجاق پهنه‌ای خشکی، دریایی را در بر می‌گیرد که محل زیست گونه‌های مختلفی از پرندگان و ماهیها است.

پارک ملی بوجاق برای اولین با ر در سال 1377 با عنوان منطقه شکار ممنوع تحت حفاظت قرارگرفت و در حال حاضر طی مصوبه شماره 232مورخ 21/3/81 به مجموعه پارکهای ملی کشور پیوسته است . 

موقعیت جغرافیائی : 

ویژگیهای منطقه : 

پارک ملی بوجاق که لاگون کیاشهر را به عنوان تالاب بین المللی به مجامع جهانی معرفی نموده است و دلتای رودخانه سفیدرود را در خود جای داده است یکی از زیستگاههای مهم پرندگان و آبزیان می‌باشد . از گونه‌های شاخص جانوری می‌توان از رود کر و شنگر انواع پرندگان اردک سرحنایی و قوی گنگ ، خزندگان و دوزیستان و ماهیان ( ماهی سفید و کپور ) نام برد . از گونه‌های گیاهی می‌توان از آزولا آلاله ، نیلوفر آبی ، توسکا ، آقسطی نام برد .

تاریخچه عناوین قانونی منطقه بوجاق:

تالاب بوجاق به علت اهمیت زیستگاهی به ویژه برای پرندگان مهاجر آبزی در سال 1354 بخشی از آن به وسعت 500 هکتار به عنوان « لاگون کیاشهر »در فهرست تالاب‌های کنوانسیون رامسر به ثبت رسید.

این تالاب تا سال 1369 از دو بخش شرق و غربی تشکیل شده بود که حد فاصل بین دو بخش رودخانه سفیدرود جریان داشت، طغیان‌های پی در پی و سیلابهای متعدد سبب انحراف رودخانه شده، نهایتاً دهانه سفیدرود در فاصله 2.5 کیلومتری دهانه اولیه قرار گرفت. مضافاً اینکه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، این تالاب به عنوان تالاب 22 بهمن نیز نامگذاری گردید . منطقه بوجاق در سال 1377 به مدت 5 سال با مساحت 800 هکتار به تصویب شورای عالی حفاظت محیط زیست به عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام گردید، همچنین بعد از گذشت 5 سال این منطقه به عنوان اولین « پارک خشکی – دریایی ایران » مدرک رسمی اخذ کرد.

راههای قابل دسترسی به پارک ملی بوجاق :

این منطقه از طریق جاده‌های حسن رود به زیباکنار، لشت نشاء به زیباکنار و نیز از طریق جاده خاکی زیباکنار هم که در جوار رودخانه اشمک قرار دارد و مسیرهای خاکی متعدد دیگر قابل دسترسی برای بازدیدکنندگان و محققان می‌باشد.

وضعیت اقتصادی مردم منطقه بوجاق:

منبع درآمد مردم منطقه بوجاق (کیاشهر و حومه آن ) دو سوم آن بر پایه زراعت برنج و صیفی جات است و مقدار کثیری در کنار کار کشاورزی به شغل صیادی به عنوان یک شغل فصلی اشتغال دارند.

شرایط زیست محیطی پارک ملی بوجاق:

سیمای طبیعی پارک ملی بوجاق شامل عوامل اکولوژیکی (مناطق دریایی تا عمق 6 متر، ساحل دریای – تالابی، تالاب، اراضی چمن زاری ) و عوامل بیولوژیکی شامل پوشش گیاهی ( گیاهان آبزی، کنار آبزی، خشکی ) و حیات وحش جانوری (پستانداران، پرندگان، دوزیستان، خزندگان، آبزیان )قابل تقسیم است.

گونه‌های شاخص جانوری:

گونه‌های جانوری این منطقه را عمدتا پرندگان تشکیل میدهند.

گونه‌های مهم پرندگان پارک ملی بوجاق عبارتند از: غاز خاکستری، عروس غاز، فلامینگو، پلیکان، آوست چوب پا، باکلان، انواع حواصیل، اکراس، کله سبز، خوتکا، اردک ارده ای، کفچه نوک، آنقوت، تنجه، نوک پهن، کشیم، قو، طاووسک، بحری، لیل، سنقر تالابی، خروس کولی، چنگر، آبچلیک، گیلانشاه، کاکایی، اردک سرحنایی و گیلار

گونه‌های شاخص گیاهی:

گونه‌های گیاهی پارک ملی بوجاق عبارتند از: نی، لویی، آقطی، تمشک، عدسک آبی، تراپا (سه کله خیز)، میریوفیلوم، سراتوفیلوم، اسپرغان، کلونی درختچه‌های گز، توسکا، انار، توده دست کاشت درختان سوزنی برگ شامل گونه‌های مختلف سرو و پوشش‌های علفی شامل بوته‌های سازو و تمشکزار است.

منبع:

http://parvazin.ir

http://hamshahrionline.ir/details/156562

http://www.iew.ir/1391/06/09/957

http://fa.wikipedia.org/

• پارک ملی
• بوجاق
• پرندگان
• استان گیلان
• کیاشهر
• رودخانه سفید رود
• سیلاب
• برنج
• فلامینگو
• پروازین

آبشار زیبای افرینه در دل روستایی به همین و در نزدیکی شهرهای پلدختر و خرم آباد واقع شده است.

این آبشار در امتداد محور رودخانه قرار دارد.در قسمت شمالی آبشار زمین‌های کشاورزی روستاییان و در قسمت جنوبی آبشار کوه تپه‌های مشرف و دیوار خانه‌های روستاییان قرار گرفته است .

این آبشار در نزدیکی جاده ای قرار دارد که فاصله زمانی آبشار را تا اندیمشک، نزدیک‌ترین شهر خوزستان، دو ساعت و نیم و تا خرم‌آباد حدود یک ساعت کرده است. 

آب و هوای روستا و آبشار افرینه در زمستان نسبتا سرد و در تابستان گرم بوده و عبور رودخانه کشکان از شمال منطقه در تعدیل آب و هوا و حاصلخیزی منطقه حائز اهمیت است. 

با توجه به منحصر به فرد بودن منطقه و طبیعت بکرو زیبای آبشار و همچنین قرارگیری در نزدیکی مرز استان‎های لرستان و خوزستان و بر سر راه جاده ترانزیتی تهران-جنوب، ارتباط استان با استان‌های همجوار و به ویژه مناطق جنوبی کشور، نزدیکی نسبی به کشورهای جنوب غربی و خلیج فارس علاوه بر جذب گردشگران عبوری به عنوان دروازه اقتصادی گردشگری طبیعت لرستان برای جنوبی‌ها محسوب میشود .

این روستا در ١١ کیلومتری جنوب شهر معمولان و در ٣٥ کیلومترى شمال شهر پلدختر قرار گرفته است. افرینه بر سر راه خرم آباد به پلدختر قرار دارد.